Sayfa 1

Zor bir dönem. Ne yöne doğru gittiğimi bilmeden yürüyorum. Ayakkabım ya tozlu ya yağmurlu. Cebimdeki peçete bitmiş. Zaten ne ayakkabılarımı siliyorum artık ne de gözyaşlarımı. 

Bugün aslında farkettiğim şudur ki ; insan yalnızlığıyla barışık olmalıymış. 

Geçmişimde pek yalnız kalmayan biriydim. Yalnızlığı severdim ama her gün çevrem fazlaca kalabalıktı. Şimdi tek tek herkes gidince herkesi gönderince umutsuz bir şekilde odamda tek başıma otururken buldum kendimi. 

Aslında yeni yaşantımdan mutluyum.

Eskisi gibi eskitmiyorum bir şeyleri. Farkındayım aslında çok zorlanıyorum.

Alışkanlıklardan vazgeçmek zormuş gerçekten.

Ama tonla alışkanlığımdan düşünmeden vazgeçerken, öyle bir alışkanlık edindim ki kendime..

Adını Sevgili koydum. Aslında elimden tutan,inatla bana inanan, hoş olmayan yaşantımdan bir anda çekip alan insan.

Daha henüz yolun başındayım.Ama olur da şimdi giderse ne yaparım diye düşünüyorum. 

İlk kez korkuyorum,ilk kez çözüm bulamıyorum bir şeylere.

Yalan da atamıyorum artık kendime.

Yalan atmıycam diye söz verdim.

Bir çok söz,bir çok yenilik,hoş sözler,tokatlar,sevişmeler..

Hepsi iç içe geçince,

kalbimdeki acı sanırım bu olsa gerek.

Umutsuzluk.