Hayaller!

Acaba ben nasıl bir anne olurum diye düşündüm bugün.Düşüncek başka birşey bulamamış gibi bunu düşündüm..
Sınavın ortasında kalemimi ağzıma dayadım ve başladım hayalini kurmaya.Kötü bir anne olurdum sanırım dedim kendime.Zaten pek normal bi insan değilim,çocugumda beni örnek alır kesin.Kötü bi anne olurum dedim.Sonradan fikrim değişti"Saçmalama Kleo.Doğurduğundaa annelik içgüdüleri çok bastırır.Kesin bu hoppa hayattan vazgeçersin sen" diye düşünmeye başladım.Sonradan çocugumun okulunun ilk gününü hayal ettim.Beni 1.sınıftayken ilk gün okula götüren -her zaman ki gibi yine- abimdi.Annem ve babam çalışıyorlardı.Bana ayırıcak vakitleri bile yoktu.Gerçi kıymetini bilmemişim o zamanlar bu yalnızlığın.Babam emekli olduktan sonra evde kukuman kuşu gibi tünedi ya neyse..
Hayalime döndüm hemen geri.Çocuğumun bana herşeyini söylemesini isterim ben.Bu konuda ciddiyim yaptığı ve dersini aldığı hiç bi olayda ona kızmam.Çünkü ben de bi kamyon dolusu bokluklar yaptım.Ama aptal suptal hareketlerine devam ederse nasıl bağırırım ceza bile veririm.Şimdi bile arkadaşlarıma yapıyorum.Notları düşük geldiği anda başlıyorum yasak koymaya.Ama öyle bi baskı kuruyorum ki kesin başlıyo çalışmaya.Ee napıyım yoksa yaz okuluna kalcak hayta..
Tam kızımın ilk erkek arkadaşıyla tanışma gününü hayal etmeye başlamıştım ki,hoca beni dürttü ve sınava odaklanmamı söyledi.Bi baktım saate kalmış 10 dk.Battı balık yan gider dedim ve 1.sınavım 1 olduğu halde bunun da bok gibi geçtiğini içimden tekrarlayarak hocaya kağıdı verdim.Çıktım sınıftan gittim.Aklım doldu taştı hayallerle..Ama bu sefer gerçekleştirmek istediğim hayallerle..Hiçbirinin olamayacağını bilmek üzücü birşey..Ama ya olursa??